Destijds was Angra do Heroismo op Terceira onze favoriete plek om Jelle geboren te laten worden. Dat zou zo mooi staan in zijn paspoort: geboren op ‘Het Strand van de Helden”. Het werd Horta omdat we geen zin meer hadden om verder te varen, met een storm op onze hielen en na een oversteek van 26 dagen, inmiddels 5 maanden zwangerschap achter de rug, de behoefte aan de rust van een haven. Nu dan toch in het wellicht mooiste stadje van de Azoren aangeland. Anderen vonden het stadje ook mooi want het is wereld-erfgoed en staat op de beroemde lijst van UNESCO (dezelfde lijst als die van de Langhe, waar onze Italiaanse hoeve zich bevindt en ook die waar de Amsterdamse grachtengordel in voor komt). Ook hier is dat is niet alleen vanwege de naam, maar is het best een mooi plekje en wij liggen in een prima, eersterangs uitzichtpositie ten anker (meest rechtse boot hieronder).

We vallen met de neus in de boter, want het is de week van het festival van Sint Jan (Johannes de Doper), ofwel Sanjoaninas 2019. Net als vroeger in Nederland, is dit het festival voor jongens en meisjes om indruk op elkaar te maken. Die oude feesten worden nu een beetje overvleugeld door de zomerfestivals overal in Europa (en daarbuiten), maar de onderliggende principes zijn hetzelfde gebleven. Dus veel muziek en dans, veel drank of wat de geest ook maar kan verruimen en eten en er is het stierenvechten om je moed te tonen. Jelle en ik laten de meisjes en de muziek en alle andere festiviteiten aan ons voorbijgaan, behalve het stierenvechten. Deze variant van stierenpesten kent ook hier zijn historische rechtvaardiging, maar daar zal ik verder niet over uitweiden. De stieren raken niet gewond en dat volstaat. Wij gaan voor de sensatie van de woeste stier die door jonge mannen wordt aangespoord in de open arena rond te rennen, zonder hekken om de stier buiten het publiek te houden. Jelle en ik staan vrijwel vooraan in de menigte en zien hoe het beest probeert de jongens op de hoorns te nemen. Af en toe doet het een spurt richting het publiek, maar een groep van vijf mannen probeert schade en slachtoffers te voorkomen met een lang touw om de nek van de stier. Het is niet altijd duidelijk wie de sterkste is; de stier of te mannen aan het touw en dan is het rennen voor het publiek en ook voor ons dus. De conclusie na een uur is dat het publiek een groter gevaar voor ons vormt dan de stier. We besluiten dan ook maar om de arena te verlaten en gewoon boodschappen te gaan doen en de verdere zondag op de boot te genieten. Die avond sluit nog af met vuurwerkspektakel boven ons hoofd. We maken ons op voor een gewone week met school en verkenningstochten.

Om te laten zien dat het ook wel eens mis kan gaan: