Wij waren astronauten; negen dagen lang sterren, de zon, de maan en verder niets. Vanuit onze stalen capsule bekeken wij de wereld in zijn volle leegte. Ja, er was ook water. Veel zelfs. Met golven van steeds wisselende omvang, vorm en richting. En natuurlijk wind en wolken. Net zo veranderlijk. Maar verder geen teken van het menselijk bestaan. Nou ja, we hebben de eerste dag nog een lichtje aan de einder zien schuiven en ook de laatste twee dagen kwam er nu en dan een schip in ons al dan niet elektronisch vizier. Radiostilte en nul vliegtuigen in de lucht. Wel hebben we drie keer iets kleins van plastic langs zien drijven.

Een hand vol walvissen en een paar dozijn dolfijnen binnen schootsafstand, vooral de eerste paar dagen. Deze zeewezens laten hun aanwezigheid wat duidelijker merken dan drijfplastic, anders zou je zomaar kunnen concluderen dat er meer walvissen in zee zwemmen dan dat er plastic drijft. Verder nog zeekippen, vliegende jagers die het op ons kunstaas gemunt hadden. Dezelfde als die lawaaimakers van Sao Jorge waren het, dus ze moeten ons zijn gevolgd. Uit het niets kwamen ze aanvliegen, midden op de oceaan, zodra we onze sleeplijn buiten boord hingen voor een maaltijd verse vis. Ze vochten erom en niet alleen toen we een bedorven hamburger als extra hadden aangehaakt. Wij zijn niet erg succesvolle vissers dus we dachten dat iets van smaak misschien een zeeroofvis zou kunnen aanmoedigen in ons aas te bijten. Dat deden dus enkel de zeekippen. Om een eerder ervaren zeekipdebacle te voorkomen hebben we de lijn maar ingehaald en ons tevreden gesteld met vlees en vis uit blik of gewoon enkel wat we nog aan voedzaamheid voorradig hadden. Astronauten krijgen ook geen verse vis.

Het was een voorbeeldige oversteek. De wind liet het af en toe wat afweten, maar verder waren de omstandigheden goed en voorspellingen kwamen redelijk overeen met de werkelijkheid. En dat is altijd fijn op een verder toch onzeker traject, zonder ondersteuning van de rest van de wereld. Een dominant Azoren-hoog en wat zwakke depressies uit het westen zorgden voor zwakke en matige winden uit het zuidwesten op een noordoostelijke koers. Dus veel slingeren en soms flapperen. Maximale windsnelheid gemeten was 24 knopen, in een donkere nacht en toen hebben we het enige rif gestoken van deze reis. Op een voordewindse koers met uitgeboomde yankee en een hoge deining geeft dat wat meer rust en voor de snelheid maakt het niet uit. Hoogst gemeten snelheid 8,3 knopen, gemiddeld echter slechts 4,8 knopen. Overbrugde afstand 1286 NM, afgelegd 1303 NM. Totale reisduur 9 dagen en nog wat losse uren.

We zijn niet, zoals gebruikelijk, in Falmouth gestopt maar proberen iedere gunstige wind te gebruiken om verder te komen. Uiteindelijk in dichte mist en windstilte toch maar ten anker gegaan in Plymouth, op dezelfde plek als tien jaar geleden. We gaan even wat water tanken en dan weer verder. Wellicht komend weekeinde terug op Marken?