Lui mijmerend na een dag hard werken, op het terras, een glas wijn, uitkijkend over het dal met in de verte de nog altijd besneeuwde toppen van de Ligurische Alpen. De geur van vers gemaaid gras en de handen stroef en stijf van de gebruikte werktuigen van vandaag. Wanneer ik de ogen even sluit en even later weer open doe, is alles nog precies hetzelfde, net als gisteren en ook morgen zal het niet veel anders zijn. Zo hadden de afgelopen weken kunnen zijn.

Maar wij besloten de zee op te gaan,richting Azoren en dan het liefst in één ruk door, in een toch nog fris voorjaar en onvoorspelbaar april. Het is een tocht met voortdurend verschuivende karakters geworden. Geen dag of dagdeel was hetzelfde. Even de ogen sluiten en daarna weer open doen leverde vaak een geheel nieuw beeld op; een andere zee, een andere lucht en een andere wind. Een onrustige oversteek dus, met storm en windstilte en alles wat je daartussen maar kunt bedenken.

De overtocht naar Engeland verliep heel voorspoedig en rustig, maar in één keer door naar de Azoren zat er uiteindelijk niet in. In Poole Harbour en vervolgens Falmouth hebben we moeten wachten op eerst het overtrekken van een zware storm en vervolgens, in windstilte, op wind en goede vooruitzichten. In Falmouth ten anker konden we zien dat het weer weliswaar voor enige dagen goed zou zijn, maar dat we wel in een storm verzeild zouden kunnen geraken, wanneer we eenmaal de Golf van Biskaje zouden zijn overgestoken en dat het aandoen van een haven in Noord Spanje geen optie zou zijn, gezien diezelfde storm. Vervolgens zouden we vermoedelijk tegenwind krijgen op de laatste 500 mijl richting de Azoren. En dat het een komen en gaan was van depressies op de oceaan, het Azoren-hoog dat maar niet op zijn plek wilde gaan liggen en waardoor al die depressies steeds weer de kans kregen oostwaards te gaan, over onze route.

We besloten om te gaan, op een koers ruim ten westen van Spanje, onder vol tuig om zo snel mogelijk ten zuiden van de verwachte banen van de depressies te geraken. We hebben een weerfax aan boord die via de ether weerkaarten van de verschillende meteorologische bureaus binnen kan halen, dus we hadden, ook eenmaal onderweg, goede informatie over wat het weer zou gaan doen. We kwamen op het hoogtepunt van de ‘Spaanse’ storm aan de andere kant van de Golf van Biskaje, maar gelukkig aan de uiterste rand van het stormgebied, zoals we hadden voorzien. Onder dubbel gereefd grootzeil en enkel een stagfok haalden we snelheden van ruim boven de 9 knopen – wat best snel is voor de Palustris. De impact van de golven is dan enorm, wanneer 18 ton staal over de golftoppen en -dalen ‘springt’. Die snelheid hadden we echter ook nodig om ten zuiden van de 40ste breedtegraad te komen, buiten het bereik van nieuwe stormdepressies vanuit het zuidwesten; de richting die we eigenlijk op moesten om de Azoren te bereiken. We hebben die dagen overwogen om naar Lissabon of Madeira uit te wijken en daar op beter weer te wachten maar besloten uiteindelijk toch om door te gaan, wetende dat er meer mijlen gemaakt zouden moeten worden vanwege tegenwind, en de kans op harde wind. We kregen beiden.

Op zo’n 250 zeemijl van Sao Miguel kregen we een Navtex bericht dat er zware storm op komst was die de Azoren zou treffen, met ‘very rough waves’ langs alle eilanden van de Azoren… Ook het zeegebied “Irving” waar wij ons in bevonden werd genoemd. Ik kon me op basis van de weerkaarten niet voorstellen dat we er al te veel last van zouden krijgen maar we bereidden ons toch maar voor op weinig slaap. Gelukkig bleek uiteindelijk enkel het overtrekkend koufront voor enige onrust te zorgen. We kregen flinke wind en een opbouwende zee te verwerken maar toen eenmaal het front gepasseerd was, werd het plotseling volledig windstil. De wind was weg maar de golven bleven nog even. Dat is meer oncomfortabel dan de ergste kermisattractie en bovendien een situatie die enige uren zou duren. Ook deze episode ging uiteindelijk voorbij en het laatste stukje verliep verder zonder incidenten. Sao Miguel doemde op aan de horizon en even later meerden we aan in de marina en konden we inklaren en vervolgens de champagne ontkurken.

Morgen (woensdag 15 mei) gooien we weer de trossen los voor ruim een etmaal zeilen naar Horta, ons primaire doel van deze reis. Dan houden we een tijdje rust – maken schoon schip en dobberen vredig.