Jelle is thuis
Na een kleine oversteek vanaf Ponta Delgada, weer met enige tegenwind, zijn we aangekomen op Faial en zijn inmiddels afgemeerd op dezelfde plek als 10 jaar geleden. Jelle is eindelijk thuis.
Op de pier stond de bemanning van SY Karakter uit Edam ons al op te wachten. Een vrolijk weerzien volgde – zij zijn al wat langer onderweg en waren al enige tinten meer gebruind en gezouten. We kwamen ’s avonds tegen sluitingstijd aan dus we moesten snel inklaren en de douanebeambte bleek dezelfde als 10 jaar geleden en kon ons nog herinneren. Vele andere herinneringen volgden en zo voelt het allemaal inmiddels weer heel vertrouwd. Een snelle check bij Cafe Sport liet zien dat ons vlaggetje nog steeds opdezelfde plek aan het plafond hangt, recht boven de ingang van het cafe.
De komende dagen zullen worden besteed aan het schoon schip maken – alle zout binnen en buiten weer zoet maken – en school voor Jelle. Vandaag (zaterdag) is het weekend school, samen met de kinderen van de Karakter en kinderen van een Deens schip. Wat weekend school precies is en of dat anders is dan de doordeweekse variant weet ik niet maar alle kinderen verheugden zich erop.
3 Replies to “Jelle is thuis”
Wow!
Supervet Jelle!
Met jullie zijn we blij, dat het is gelukt op Faial weer aan te komen. Ook wij koesteren warme herinneringen.
Het was al in de tijd van de ruzies tussen Tsjang Kai Tsjek en Mao dat in het dagelijkse weerpraatje vaak werd besproken over “Een gebied van lage luchtdruk bij de Azoren beweegt zich richting de Britse eilanden”. Je wist dan dat de volgende dagen de boomtoppen zwiepten en de regen tegen de ramen kletterde. Het veroorzaakte een blijvende associatie die ons de afgelopen weken toen de Palustris zich die archipel als bestemming had gesteld flink uit de slaap heeft weten te houden. Geheel onnodig zo is intussen wel gebleken. Ze zijn er nu en zit Jelle ons op een stoepje toe te lachen, of lacht hij ons soms uit, zo van “Jullie denken wel dat ik gewoon op school zit in centrum Amsterdam, maar ik ben gewoon even thuis gebracht door de Palustris die mij als een Christoforus overal brengt waar ik heen wil. Dit keer naar Horta waar ik ben geboren en waar de stoepen gekleurd zijn door de namen van de aanlopende schepen. Dat zie je niet in het koude kikkerland waar altijd de hogedrukspuit klaarspuit om alles meteen terug te brengen naar egaal grijs. En als ik wil laat ik ook nog midden op de oceaan de noten van beroemde componisten over de toetsen van mijn piano dansen”.
Maar de Palustris is geen Christoforus maar gewoon een mooi geel veldbloemetje, altijd op de grens van land en water wat in de lente de slootkanten geel kleurt, net zoals het dekhuis op de foto de verre bergketens van de Azoorse eilanden opfleurt. Maar het heeft zijn opvarenden allemaal besmet met het virus van land en water: Rorik, Floor, Olivier, Jelle en hun ouders. Want dan kan je wel lekker op je balkonnetje naar de Ligurische Alpen zitten te kijken maar een paar dagen later heb je toch weer het zoute water in je nek.
Wij wensen al deze zeekakelobbesen een behouden vaart en een welgemeend Saluto, ooit, ergens!
Anja & Jan Wieger